Rollercoaster
22 Augustus 2015 | Kenia, Kigio
(English below Dutch)
Wonder van R.J. Palacio
Kind words do not cost much. Yet they accomplish much.
-Blaise pascal.
De afgelopen dagen heeft deze drukke bij hard gewerkt aan zijn plannen voor giraffen onderzoek. Met het resultaat dat aan het begin van de volgende week eindelijk ik data kan gaan verzamelen. Wat een geweldige opluchting is. Toch heb ik hier wat bijzondere dagen gehad 1 daarvan klinkt helemaal niet bijzonder maar is des te bijzonder voor mij. Ik heb namelijk een boek in 1 dag uitgelezen. Nu gebeurd dat nooit vandaar dat dit heel bijzonder is. Als iemand van jullie tijd heeft het te lezen het is genaamd ‘’Wonder’’, van R.J. Palacio. Makkelijk te lezen met een mooie boodschap.
In het weekend zijn we nog een keer naar nakuru gegaan. Dit keer niet met een privé matatu(klein bus), maar was de bedoeling om met een publieke matatu te gaan. Deze plannen werden verandert toen er een grote bus langs de kant van de weg stopte die ons wel wou meenemen. Tien subwoofers knalde in mijn oren terwijl we met deze party bus richting de stad reden. Ondertussen vond een baby het noodzakelijk om continu in mijn arm te poken alsof ik een geest was. Misschien was ik dat ook wel voor hem want verwacht niet vaak dat hij zo’n bleekscheet ziet.
Dit keer was ik niet van plan de beveiligde ruimte te verlaten en zo gezegt zo gedaan zat ik prinsheerlijk in een restaurantje te genieten van een lekkere burger terwijl ik het internet volledig benutte om van alles te doen. Een van de redenen dat ik naar de stad ga want dat is helaas nog steeds niet mijn ding. De verkoopster van beltegoed probeerde me nog lieftallig te helpen met de hoeveelheden die ik kon kopen maar ze veranderde in een opgeblazen vis toen ze hoorde hoeveel ik nodig had. Geschokt pakte ze mijn beltegoed niet wetend dat ik het voor vele weken had ingekocht omdat in ons dichtsbijzijnde stad het zo goed als altijd uitverkocht is. Dit heb ik geconcludeert na 20 verschillende winkels in te lopen zonder succes.
De terugweg was daadwerkelijk met een publieke matatu waar een van de andere vrijwilligers in pasde als een olifant in een porseleinen kast. Halverwege werd er nog geoppert om van plaatsen te veranderen waardoor ik prinsheerlijk voorin kwam te zitten met een fris windje en een fantastisch uitzicht. Ondertussen zoals ik langzaam aan gewend ben geraakt door wild vreemden jesus toegejuicht gekregen.
In de avond nog lekker een kampvuurtje gebouwt waar we met zijn allen omheen zaten ons avond eten oppeuzelend. Met een heel nieuwsgierige giraf die ons van een paar meter zat aan te staren en een open hemel met gigantisch veel sterren. Met op de achtergrond de hyenas die weer op hun oude tijdstip begonnen te loeien.
De start van mijn week begon goed met het begin van mijn data verzameling. Alles werkte mee en ik had echt even een ‘’Titanic’’ momentje waar ik heerlijk uitstak boven de jeep uit omdat ik het plafond even had geopend en met wijde armen de frisse wind tegemoet reed. In deze rit kreeg ik het voor het eerst voor mekaar om een giraf te spotten die een paar kilometer verderop stond. Ik zag eerst alleen een bruine waas in de verte maar met mijn verrekijker in de aanslag probeerde ik de rest van de groep te overtuigen dat er daar daadwerkelijk een giraf stond. Na gezucht en gesteun pakte de chauffeur toch maar zijn eigen verrekijker erbij en concludeerde dat ik de waarheid sprak. Later kwamen we er achter dat het er geen 1 was maar daadwerkelijk 13 giraffen, oopsie.
De volgende dag gingen we weer op zoek naar giraffen en hadden de eerste uren vrij weinig succes, 1 girafje hier, 3 girafjes daar en opeens 14 giraffen bij elkaar. Wat het getal uiteindelijk op 18 giraffen bracht wat redelijk maar niet optimaal was. We reden nog een rondje door het park om de buffels voor mijn onderzoek te vinden en ik zag in mijn ooghoek een schaduw lopen in de verte. Ik pookte onze chauffeur die luidkeels begon te schreeuwen, ‘’Luipaard! Luipaard!’’ En zo was de dag plotseling fantastisch want meeste mensen zien de enige luipaard in het park nooit en wij waren de gelukkige. Niet veel later zagen we ook nog de iets minder fantastische buffels waardoor het een geslaagde dag was voor data verzameling.
De geweldige dinsdag werd helaas afgewisseld met een hele treurige woensdag. We kregen het nieuws dat een giraf dood in een kuil was beland. In de middag gingen we er heen om te zien hoe duizenden vliegen hun eieren aan het leggen waren in de open plekken van de giraf. We konden hem nog wel identificeren wat de schok alleen maar groter maakte. Het was Daudi, de grootste mannelijke giraffe die ook nog eens de meest dominante giraffe van het park was. Deze giraf had een week eerder nog naar ons kampvuurtje lopen staren en lag daar nu levensloos te zijn. Een hele treurige dag voor het hele park.
Donderdag ging het normale leven ongeveer verder, behalve dat 1 groep de giraf in mootjes ging hakken ging ik met de andere groep gewoon weer data verzamelen. Tot mijn grote geluk zag ik een paar zadel jakhalzen dus die soort kan ik ook wer van mijn lijstje afstrepen. De enige grote soort in het park die ik nog mis zijn de nijlpaarden maar dat komt nog wel goed als ik een keer naar de rivier ga om ze te spotten.
Vrijdag was de dag van afscheid nemen. Twee vrijwilligers en een ranger gingen weg van het park terug naar hun eigen plekje en in de loop van dit weekend zal bijna elke vrijwilliger me verlaten. Twee komen maandag avond weer terug maar dan blijft het totaal op 3 steken met mij meegerekend.
Dit was weer een kleine update op de zaken hier. Ik spreek jullie later uit zonnig Kenia.
----------------------------------------------
The last couple of days I have been busy like a bee to work hard on the plans of my giraffe research. The result of all that hard work means I can start next week with collecting data. That is a giant relieve for me. On the other hand I had some special days that were really nice. It is not special for most people but for me it was kind of special. I read a whole book in a single day, and that happens almost never. If anyone of you have any time to spare I truly advice you to read ‘’Wonder’’ from R.J. Palacio. Very easy to read with nice messages.
In the weekend we went to Nakuru again. This time not with a private matatu(a small van) but with a public transport matatu. Our plans change however when a giant bus arrived who wanted to take us. So we stepped in and ten subwoofers banged in my ears while we drove in this party bus towards nakuru. In the meantime a baby found it a nice activity to keep poking me with his fingers. Probably he had never seen a white person and thought I was a ghost. Maybe I actually was a ghost for him and he tried to confirm himself I was actually real.
This time i was not planning to leave the save zone around the supermarket. I did what I wanted so I sat on a chair in my lovely restaurant enjoying a nice and tasty burger with the entertainment of the seldom acquired internet. I needed to do some necessary business to keep everything running smoothly without needing to enter the real city because it was still not my cup of tea. The lovely woman that sold me airtime tried to help me the best she could with her broken English. She tried to tell me the amounts I could buy but the funny part was when I actually told her what I needed. She became like a puffer fish not knowing that so much airtime wasn’t meant for only one week. Shocked she grabbed what I needed so my mission was successful. Why so much you might ask? Well in the nearby town it is almost always sold out I could conclude after trying more than 20 shops and still leaving empty handed.
The travel back was truly with a public matatu funnily enough one of the volunteers was quite big so he really felt like an elephant in a porcelain closet. Halfway through, we even switched places in the matatu so I could sit like a prince in the front with a nice soft breeze of wind through my wild hairs and an amazing view. In the meantime a couple of people yelled Jesus at me but I’m used to that by now.
In the evening we built a nice campfire. We sat around it nicely while a very curious giraffe stared at us from a couple of meters. There was the sky full of stars and with no light pollution it is really a fantastic view. On the background we head the hyenas that started to make noise from their normal early time again.
The start of this week it was time for data collection. Everything worked out great and I really had a moment out of the ‘’Titanic’’ where I opened the roof of the jeep. I stood in the fresh air while a nice breeze was touching my face and with my arms wide. In this drive I managed for the first time to spot a giraffe from a couple of kilometers away. I first only saw a brown haze but I grabbed my binoculars and after a lot of signs the group finally believed me. To make it absolutely sure the driver even borrowed my binoculars and had to conclude the same, I was telling the truth. Later on when we arrived at the spot it wasn’t one giraffe but a total number of thirteen giraffes, oops.
The next day we searched for some more giraffes but the first couple of hours we had little success. One giraffe here, only three over there but suddenly a big group of 14 giraffes. The total amount became 18 giraffes what is a reasonable amount of giraffes. We drove around the park once more to find some buffaloes but in the corner of my eye I saw a shadow. The shadow was far away and I could not really see what it was with only my eyes so I poked or driver. The driver started to shout, ‘’Leopard, leopard.’’ So we grabbed our binoculars and saw the amazing few of the only leopard that is walking in this park. Some are here for four months and don’t see it so our day suddenly turned into an amazing day. Not that much later we even saw the group of buffalo so that made a very fantastic day of data collection.
The incredible Tuesday unfortunately didn’t continue on Wednesday. We got the news one of the giraffes fell into a hole and died a couple of days earlier. The reason they found him was because of the stench and the sudden appearance of a thousand flies. The flies were very busy laying their eggs in the giant carcass of 1200 kg. The body was still quite intact so we could identify the giraffe what only made the shock bigger. It was Daudi the biggest and most dominant male giraffe of the park. This giraffe stared at our campfire just a week ago and lay there being lifeless. It was a very sad day for the whole park.
Thursday normal life continued, except of one group had to cut the giraffe in pieces and left them around the park for the hyenas to feed on. Me and the other group just had a normal day of data collection. To my surprise I even found a couple of black backed jackals who are not nocturnal around here. One more animal I can stripe of my list. The only species I really still need to see in this park are the hippo’s but I’m sure if I visit the river somewhere in my stay I will definitely spot them.
Friday was the day of saying goodbye. Two volunteers and a ranger left the park and in the next couple of days over the weekend almost every volunteer will leave. Two of them will rejoin me later but still the total number of volunteers will be the small number of three.
This was once again a small update about what happens here. I talk to you all later and the best wishes out of sunny Kenya.
Wonder van R.J. Palacio
Kind words do not cost much. Yet they accomplish much.
-Blaise pascal.
De afgelopen dagen heeft deze drukke bij hard gewerkt aan zijn plannen voor giraffen onderzoek. Met het resultaat dat aan het begin van de volgende week eindelijk ik data kan gaan verzamelen. Wat een geweldige opluchting is. Toch heb ik hier wat bijzondere dagen gehad 1 daarvan klinkt helemaal niet bijzonder maar is des te bijzonder voor mij. Ik heb namelijk een boek in 1 dag uitgelezen. Nu gebeurd dat nooit vandaar dat dit heel bijzonder is. Als iemand van jullie tijd heeft het te lezen het is genaamd ‘’Wonder’’, van R.J. Palacio. Makkelijk te lezen met een mooie boodschap.
In het weekend zijn we nog een keer naar nakuru gegaan. Dit keer niet met een privé matatu(klein bus), maar was de bedoeling om met een publieke matatu te gaan. Deze plannen werden verandert toen er een grote bus langs de kant van de weg stopte die ons wel wou meenemen. Tien subwoofers knalde in mijn oren terwijl we met deze party bus richting de stad reden. Ondertussen vond een baby het noodzakelijk om continu in mijn arm te poken alsof ik een geest was. Misschien was ik dat ook wel voor hem want verwacht niet vaak dat hij zo’n bleekscheet ziet.
Dit keer was ik niet van plan de beveiligde ruimte te verlaten en zo gezegt zo gedaan zat ik prinsheerlijk in een restaurantje te genieten van een lekkere burger terwijl ik het internet volledig benutte om van alles te doen. Een van de redenen dat ik naar de stad ga want dat is helaas nog steeds niet mijn ding. De verkoopster van beltegoed probeerde me nog lieftallig te helpen met de hoeveelheden die ik kon kopen maar ze veranderde in een opgeblazen vis toen ze hoorde hoeveel ik nodig had. Geschokt pakte ze mijn beltegoed niet wetend dat ik het voor vele weken had ingekocht omdat in ons dichtsbijzijnde stad het zo goed als altijd uitverkocht is. Dit heb ik geconcludeert na 20 verschillende winkels in te lopen zonder succes.
De terugweg was daadwerkelijk met een publieke matatu waar een van de andere vrijwilligers in pasde als een olifant in een porseleinen kast. Halverwege werd er nog geoppert om van plaatsen te veranderen waardoor ik prinsheerlijk voorin kwam te zitten met een fris windje en een fantastisch uitzicht. Ondertussen zoals ik langzaam aan gewend ben geraakt door wild vreemden jesus toegejuicht gekregen.
In de avond nog lekker een kampvuurtje gebouwt waar we met zijn allen omheen zaten ons avond eten oppeuzelend. Met een heel nieuwsgierige giraf die ons van een paar meter zat aan te staren en een open hemel met gigantisch veel sterren. Met op de achtergrond de hyenas die weer op hun oude tijdstip begonnen te loeien.
De start van mijn week begon goed met het begin van mijn data verzameling. Alles werkte mee en ik had echt even een ‘’Titanic’’ momentje waar ik heerlijk uitstak boven de jeep uit omdat ik het plafond even had geopend en met wijde armen de frisse wind tegemoet reed. In deze rit kreeg ik het voor het eerst voor mekaar om een giraf te spotten die een paar kilometer verderop stond. Ik zag eerst alleen een bruine waas in de verte maar met mijn verrekijker in de aanslag probeerde ik de rest van de groep te overtuigen dat er daar daadwerkelijk een giraf stond. Na gezucht en gesteun pakte de chauffeur toch maar zijn eigen verrekijker erbij en concludeerde dat ik de waarheid sprak. Later kwamen we er achter dat het er geen 1 was maar daadwerkelijk 13 giraffen, oopsie.
De volgende dag gingen we weer op zoek naar giraffen en hadden de eerste uren vrij weinig succes, 1 girafje hier, 3 girafjes daar en opeens 14 giraffen bij elkaar. Wat het getal uiteindelijk op 18 giraffen bracht wat redelijk maar niet optimaal was. We reden nog een rondje door het park om de buffels voor mijn onderzoek te vinden en ik zag in mijn ooghoek een schaduw lopen in de verte. Ik pookte onze chauffeur die luidkeels begon te schreeuwen, ‘’Luipaard! Luipaard!’’ En zo was de dag plotseling fantastisch want meeste mensen zien de enige luipaard in het park nooit en wij waren de gelukkige. Niet veel later zagen we ook nog de iets minder fantastische buffels waardoor het een geslaagde dag was voor data verzameling.
De geweldige dinsdag werd helaas afgewisseld met een hele treurige woensdag. We kregen het nieuws dat een giraf dood in een kuil was beland. In de middag gingen we er heen om te zien hoe duizenden vliegen hun eieren aan het leggen waren in de open plekken van de giraf. We konden hem nog wel identificeren wat de schok alleen maar groter maakte. Het was Daudi, de grootste mannelijke giraffe die ook nog eens de meest dominante giraffe van het park was. Deze giraf had een week eerder nog naar ons kampvuurtje lopen staren en lag daar nu levensloos te zijn. Een hele treurige dag voor het hele park.
Donderdag ging het normale leven ongeveer verder, behalve dat 1 groep de giraf in mootjes ging hakken ging ik met de andere groep gewoon weer data verzamelen. Tot mijn grote geluk zag ik een paar zadel jakhalzen dus die soort kan ik ook wer van mijn lijstje afstrepen. De enige grote soort in het park die ik nog mis zijn de nijlpaarden maar dat komt nog wel goed als ik een keer naar de rivier ga om ze te spotten.
Vrijdag was de dag van afscheid nemen. Twee vrijwilligers en een ranger gingen weg van het park terug naar hun eigen plekje en in de loop van dit weekend zal bijna elke vrijwilliger me verlaten. Twee komen maandag avond weer terug maar dan blijft het totaal op 3 steken met mij meegerekend.
Dit was weer een kleine update op de zaken hier. Ik spreek jullie later uit zonnig Kenia.
----------------------------------------------
The last couple of days I have been busy like a bee to work hard on the plans of my giraffe research. The result of all that hard work means I can start next week with collecting data. That is a giant relieve for me. On the other hand I had some special days that were really nice. It is not special for most people but for me it was kind of special. I read a whole book in a single day, and that happens almost never. If anyone of you have any time to spare I truly advice you to read ‘’Wonder’’ from R.J. Palacio. Very easy to read with nice messages.
In the weekend we went to Nakuru again. This time not with a private matatu(a small van) but with a public transport matatu. Our plans change however when a giant bus arrived who wanted to take us. So we stepped in and ten subwoofers banged in my ears while we drove in this party bus towards nakuru. In the meantime a baby found it a nice activity to keep poking me with his fingers. Probably he had never seen a white person and thought I was a ghost. Maybe I actually was a ghost for him and he tried to confirm himself I was actually real.
This time i was not planning to leave the save zone around the supermarket. I did what I wanted so I sat on a chair in my lovely restaurant enjoying a nice and tasty burger with the entertainment of the seldom acquired internet. I needed to do some necessary business to keep everything running smoothly without needing to enter the real city because it was still not my cup of tea. The lovely woman that sold me airtime tried to help me the best she could with her broken English. She tried to tell me the amounts I could buy but the funny part was when I actually told her what I needed. She became like a puffer fish not knowing that so much airtime wasn’t meant for only one week. Shocked she grabbed what I needed so my mission was successful. Why so much you might ask? Well in the nearby town it is almost always sold out I could conclude after trying more than 20 shops and still leaving empty handed.
The travel back was truly with a public matatu funnily enough one of the volunteers was quite big so he really felt like an elephant in a porcelain closet. Halfway through, we even switched places in the matatu so I could sit like a prince in the front with a nice soft breeze of wind through my wild hairs and an amazing view. In the meantime a couple of people yelled Jesus at me but I’m used to that by now.
In the evening we built a nice campfire. We sat around it nicely while a very curious giraffe stared at us from a couple of meters. There was the sky full of stars and with no light pollution it is really a fantastic view. On the background we head the hyenas that started to make noise from their normal early time again.
The start of this week it was time for data collection. Everything worked out great and I really had a moment out of the ‘’Titanic’’ where I opened the roof of the jeep. I stood in the fresh air while a nice breeze was touching my face and with my arms wide. In this drive I managed for the first time to spot a giraffe from a couple of kilometers away. I first only saw a brown haze but I grabbed my binoculars and after a lot of signs the group finally believed me. To make it absolutely sure the driver even borrowed my binoculars and had to conclude the same, I was telling the truth. Later on when we arrived at the spot it wasn’t one giraffe but a total number of thirteen giraffes, oops.
The next day we searched for some more giraffes but the first couple of hours we had little success. One giraffe here, only three over there but suddenly a big group of 14 giraffes. The total amount became 18 giraffes what is a reasonable amount of giraffes. We drove around the park once more to find some buffaloes but in the corner of my eye I saw a shadow. The shadow was far away and I could not really see what it was with only my eyes so I poked or driver. The driver started to shout, ‘’Leopard, leopard.’’ So we grabbed our binoculars and saw the amazing few of the only leopard that is walking in this park. Some are here for four months and don’t see it so our day suddenly turned into an amazing day. Not that much later we even saw the group of buffalo so that made a very fantastic day of data collection.
The incredible Tuesday unfortunately didn’t continue on Wednesday. We got the news one of the giraffes fell into a hole and died a couple of days earlier. The reason they found him was because of the stench and the sudden appearance of a thousand flies. The flies were very busy laying their eggs in the giant carcass of 1200 kg. The body was still quite intact so we could identify the giraffe what only made the shock bigger. It was Daudi the biggest and most dominant male giraffe of the park. This giraffe stared at our campfire just a week ago and lay there being lifeless. It was a very sad day for the whole park.
Thursday normal life continued, except of one group had to cut the giraffe in pieces and left them around the park for the hyenas to feed on. Me and the other group just had a normal day of data collection. To my surprise I even found a couple of black backed jackals who are not nocturnal around here. One more animal I can stripe of my list. The only species I really still need to see in this park are the hippo’s but I’m sure if I visit the river somewhere in my stay I will definitely spot them.
Friday was the day of saying goodbye. Two volunteers and a ranger left the park and in the next couple of days over the weekend almost every volunteer will leave. Two of them will rejoin me later but still the total number of volunteers will be the small number of three.
This was once again a small update about what happens here. I talk to you all later and the best wishes out of sunny Kenya.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
